Afgelopen tijd heb ik bij verschillende gelegenheden introductieworkshops stembevrijding gegeven. Boeiend altijd om ‘mysteryguest’ te zijn, uitgenodigd om de gasten te verrassen met het feit dat ‘we gaan zingen’. Vaak slaat bij de aankondiging van de verrassing de angst om het hart ‘want men kan nu eenmaal niet zingen’. Gelukkig heb ik inmiddels een behoorlijk charmeoffensief en een heel arsenaal muziekjes in huis om in een uur of wat deze drempel van eigen vooringenomenheid te slechten.
De volgende stap is de ervaring van het samenzingen en het ermee in contact treden met de medezanger. Daar ervaren we de verwondering van wat verbinding met ons doet. En die verbinding komt in samenzang bijna altijd op de een of andere manier tot stand. Het gaat tegen die tijd ook al lang niet meer over kunnen of niet kunnen.
Men is, zou je kunnen zeggen, van behoeftig zanger (ik kan het niet) geworden tot zingend mens (hoor mij nou, ik zing!). Dat is een niet mis te verstane stap die de meesten ook als zodanig ervaren. Zingen begint dus… gewoon bij zingen.
En iedereen voelt op zo’n moment dat er meer in zit. Dat heb je ervan als je er aan begint, dan is het einde zoek. Want diep in mij schuilt namelijk het verlangen niet slechts een zingend mens te zijn maar niets minder dan een jubelend mens. Niet ingehouden, onbeschaamd mijn eigenheid de wereld in strooien. En dat is nog best lastig want wij hebben nu eenmaal een hoofd en omgeving die daar van alles en nog wat van gaan vinden.
Ik herinner mij plotseling het Bernadettekoor van mijn moeder dat met Kerst steevast het Hallelujah van Händel zong. Wij zaten dan gniffelend te wachten tot het King of Kings, Lord of Lords, stapje voor stapje te hoog werd. Ja, Händel hield wel van een potje jubelen maar het koor van ons moeder hield van gewoon doen en daar kom je er niet mee. Op het risico af dat je opvalt moet je je volledig overgeven aan het Hallelujah en zingend de Lord of Lords die jij bent de lucht in gooien. Dat werkt!
Kom zingen of jubelen! Het kan weer op vrijdag 22 februari in de Kapel van het Jeroen Bosch. Je bent van harte welkom.
Hartelijke groet,
Wim Stokwielder
Vorige nieuwsbrieven
Via de spiegel kan je naar binnen
Genoeg is genoeg. Meestal een uitspraak als het al veel te lang, veel te veel is geweest. Het enorme aantal burn out klachten en stressgerelateerde problemen komt hieruit voort; uit het grenzeloos meer moeten, of vooral, denken dat je zou moeten. Het gaat dan...
ik, jij en de harmonie is DRIE
Ik vraag bijna altijd aan deelnemers aan een workshop wat het eenvoudigste verschil is tussen praten en zingen? De ideeën zijn meestal: toonhoogte, melodie, gevoel etc. Het simpelste antwoord is volgens mij: je maakt een klinker wat langer van bijvoorbeeld A naar...
Zingen is pure overvloed
‘Zingen uit louter vreugde is het mooiste’ liet ik Toon in de vorige nieuwsbrief zeggen. Je kan natuurlijk ook zingen over een tekort of gemis. Maar dan is het nog steeds overvloed die er uit wil. Daarom is het ook zo lekker èn gezond zoals de laatste tijd van alle...