Afgelopen tijd heb ik bij verschillende gelegenheden introductieworkshops stembevrijding gegeven. Boeiend altijd om ‘mysteryguest’ te zijn, uitgenodigd om de gasten te verrassen met het feit dat ‘we gaan zingen’. Vaak slaat bij de aankondiging van de verrassing de angst om het hart ‘want men kan nu eenmaal niet zingen’. Gelukkig heb ik inmiddels een behoorlijk charmeoffensief en een heel arsenaal muziekjes in huis om in een uur of wat deze drempel van eigen vooringenomenheid te slechten.
De volgende stap is de ervaring van het samenzingen en het ermee in contact treden met de medezanger. Daar ervaren we de verwondering van wat verbinding met ons doet. En die verbinding komt in samenzang bijna altijd op de een of andere manier tot stand. Het gaat tegen die tijd ook al lang niet meer over kunnen of niet kunnen.
Men is, zou je kunnen zeggen, van behoeftig zanger (ik kan het niet) geworden tot zingend mens (hoor mij nou, ik zing!). Dat is een niet mis te verstane stap die de meesten ook als zodanig ervaren. Zingen begint dus… gewoon bij zingen.
En iedereen voelt op zo’n moment dat er meer in zit. Dat heb je ervan als je er aan begint, dan is het einde zoek. Want diep in mij schuilt namelijk het verlangen niet slechts een zingend mens te zijn maar niets minder dan een jubelend mens. Niet ingehouden, onbeschaamd mijn eigenheid de wereld in strooien. En dat is nog best lastig want wij hebben nu eenmaal een hoofd en omgeving die daar van alles en nog wat van gaan vinden.
Ik herinner mij plotseling het Bernadettekoor van mijn moeder dat met Kerst steevast het Hallelujah van Händel zong. Wij zaten dan gniffelend te wachten tot het King of Kings, Lord of Lords, stapje voor stapje te hoog werd. Ja, Händel hield wel van een potje jubelen maar het koor van ons moeder hield van gewoon doen en daar kom je er niet mee. Op het risico af dat je opvalt moet je je volledig overgeven aan het Hallelujah en zingend de Lord of Lords die jij bent de lucht in gooien. Dat werkt!
Kom zingen of jubelen! Het kan weer op vrijdag 22 februari in de Kapel van het Jeroen Bosch. Je bent van harte welkom.
Hartelijke groet,
Wim Stokwielder
Vorige nieuwsbrieven
Er gloort licht
‘Licht aan het eind van de tunnel’ was het gesternte waaronder ik op 4 januari de vorige nieuwsbrief schreef, alweer zo’n zes maanden geleden. Deze nieuwsbrief mag dan toch eindelijk ontstaan met het perspectief dat er licht gloort aan de horizon. Want het lijkt er nu...
Op weg in 2021
Caminante, no hay camino,Se hace camino al andar, “Zwerver, er is geen weg, de weg ontstaat door te lopen”(Antonio Machado) Prachtige regel uit een lied (met tekst van Antonio Machado) van Juan Manuel Serrat, onlangs teruggevonden op een CD van mijn oude liefde: de...
Goed genoeg …
In het programma Zomergasten vertelde Carola Schouten openhartig dat de vraag ‘ben ik wel goed genoeg’, haar regelmatig parten speelt. Het antwoord, dat ze vindt in haar geloof is: ‘je bent geliefd’. In eerste instantie lijkt het geen antwoord op de vraag. Geliefd...