“De rivier beweegt zich meanderend tussen beide oevers, zonder voorkeur voor de ene of de andere, wetend dat zij onder haar samenkomen tot één, haar bedding. En dat van seconde tot seconde, onwetend waarheen, zolang het duurt “.
Soms ontdek je iets wat je al lang wist maar waar je nog nooit zo sterk de waarheid van hebt ingezien. Woorden condenseren tot inzicht en worden zo een condensaat van de werkelijkheid.
Ik had dat dit weekend bij Het Lied van de Stilte van Jan Kortie. Jan stelde het leven voor als een rivier met twee oevers die de tegenstellingen in het leven belichamen: goed-kwaad, liefde-angst, hoop-wanhoop etc. Tot de rivier op gaat in de oceaan, zijn beide oevers even noodzakelijk voor de rivier.
Doorgaans hebben we een duidelijke voorkeur voor één van de twee oevers en het is niet moeilijk te bedenken welke dat is. Vaak is het zo dat de ‘àndere oever’ verkramping, hardheid, ongemak, enzovoort oproept.
“En muziek, zei Jan, heeft het in zich dat te verzachten. Zingend kan je het met zachtheid omhullen, niet in een poging het op te lossen, weg te poetsen of te veranderen maar in een poging het te verzachten, te versmelten met de ander kant”.
Dit sloot aan bij wat ik de week ervoor natuurkundige prof. Robbert Dijkgraaf over muziek hoorde zeggen: “We worden in muziek ontroert door de werkelijkheid, door wat er met ons gebeurt. Kijk, muziek maakt gebruik van de dimensie tijd. (…) We kunnen er niets aan veranderen, we zitten er in gevangen en kunnen hem slechts van seconde tot seconde beleven. Daarmee is muziek een condensaat van de werkelijkheid en dat beroerd ons”.
Plus de verzachtende omstandigheid die muziek, en zingen in het bijzonder, scheppen bij het beleven van die werkelijkheid; laat ik Jan er hier zachtjes bij zeggen.
Kijk, en dan komen we waar we zijn moeten: je kunt dat zèlf ervaren! Kom zingen, zonder vooropgesteld plan, zonder geloof, verplichting of hoe het hoort maar gewoon, van seconde tot seconde, je laven aan de verzachtende omstandigheden die zingen schept, niet wetend wat het wordt en zolang het duurt.
Hartelijke groet,
Wim Stokwielder
Vorige nieuwsbrieven
Zingen Ontwapent
Kerstavond 1914. Rond zeven uur knippert Albert Morren met z’n ogen. Wat ziet hij nu vanuit zijn loopgraaf aan de frontlinie. Aan de overkant, in de andere loopgraaf doet de vijand lichtjes aan. Dan fakkels en vervolgens zelfs kerstbomen. Er klinkt het Stille Nacht,...
Nutteloos en niet functioneel
Zet in godsnaam in een nieuwbouwwijk een sacrale ruimte neer. Een nutteloze ruimte. Een niet functionele ruimte waar mensen stil kunnen zijn. Bovenstaand citaat kwam voorbij in een gesprek in het programma Op1 met Paul van der Geest (theoloog) en Chazia Mourali. Het...
Alles wat je aandacht geeft wordt mooi
Mike Boddé, musicus/presentator van het programma Podium Klassiek, kwam tot dat inzicht tijdens zijn pelgrimstocht naar Santiago de Compostella. Hij maakte er een prachtig eenvoudig liedje van met dezelfde titel. Hij zei verder ook dat je tijdens zo’n tocht simpel...