Dit jaar is het Beethovenjaar. De 250e verjaardag van de grootste componist van de 19e eeuw. Wat Van Beethoven zo speciaal maakt is zijn volledige onafhankelijke geest. Hij wenste zich niet te conformeren aan ‘hoe het hoorde’ maar liet zich volledig leiden door ‘wát hij hoorde’. Dat was vooral muziek, denk ik. En ook toen hij al stokdoof was hoorde hij nóg muziek en vereeuwigde die voor ons in zijn composities.

Het bekendste wat wij allemaal van hem kennen is het slotkoor uit de negende symfonie, geschreven toen hij al helemaal doof was. Geen lied voor een religieuze bijeenkomst of verheffing van een koning of keizer. Nee, die kregen van hem, als verwaande kwasten een veeg uit de pan. Napoleon, bijvoorbeeld, werd opzichtig en boos van de titelpagina van de Eroica-symfonie gekrast nadat die zich als een narcist tot keizer liet kronen.

Beethovens muziek gaat over de natuur en de mens. Daar ontmoette hij zijn inspiratie, God zo je wilt. Dat was nieuw in die tijd. Kijk! En dan wordt muziek en zingen in het bijzonder een menselijke uiting van hoog allooi; van levensvreugde. En zingend kun je deelgenoot worden.
Vrienden…vrienden klinkt het secondenlang aan het begin van dat koor. De mensheid (het koor) schalt vervolgens de zegeningen van verbondenheid in liefde en vriendschap in alle toonaarden van de daken met als belangrijkste boodschap; zingend Werden Alle Menschen Bruder. Waarom? Omdat zingen de verbinding met je medemens tot een tastbare ervaring maakt. Deine Zauber binden wieder, was die mode streng geteilt: De toverkracht van zingen verbindt, wat de gewoonte heeft verdeeld.

Toegegeven; het bovenstaande is in mijn passie voor de samenzang een beetje overdreven naar het zingen getrokken, maar ik zou het zeker eens proberen. Kom zingen in het koor van medemensen. Op 28 februari kan het alweer, in de prachtig Kapel van het gastvrije Jeroen Bosch ZH.

Je bent van harte welkom.

Hartelijke groet,
Wim Stokwielder