We kijken wel náár elkaar maar niet ìn elkaar,
De blik houd op bij de pupillen,
Stuit af en dringt niet door naar binnen.
De ogen zijn niet doorzichtig, maar gemaskerd.
Zo zijn we misschien wel geworden, uit angst voor elkaar.
We hebben elkaar door de eeuwen heen misschien wel te veel pijn gedaan
Om open te zijn voor elkaar en vrij van enig wantrouwen,
We durven niet en sluiten de blinden van onze ziel,
En nemen de pose aan van een bepaalde persoon.
We kijken naar elkaar zonder elkaar werkelijk te zien,
We schetteren er wat teksten uit,
wat loze kreten en klanken die niet doordringen naar het hart.
Niet dat ik het kan garandéren, was het maar zo simpel. Maar ik weet wel heel zeker dat zingen iets anders is dan praten, dat zingen voorbij de woorden komt, dat zingen een veel grotere kans op verbinding en contact in zich draagt.
En daar gaat het om met Kerstmis: iedereen inclusief, niemand buitengesloten, voor iedereen plek in de herberg van je hart. Dus kom zingen!
Hartelijke groet,
Wim Stokwielder
Vorige nieuwsbrieven
Er gloort licht
‘Licht aan het eind van de tunnel’ was het gesternte waaronder ik op 4 januari de vorige nieuwsbrief schreef, alweer zo’n zes maanden geleden. Deze nieuwsbrief mag dan toch eindelijk ontstaan met het perspectief dat er licht gloort aan de horizon. Want het lijkt er nu...
Op weg in 2021
Caminante, no hay camino,Se hace camino al andar, “Zwerver, er is geen weg, de weg ontstaat door te lopen”(Antonio Machado) Prachtige regel uit een lied (met tekst van Antonio Machado) van Juan Manuel Serrat, onlangs teruggevonden op een CD van mijn oude liefde: de...
Goed genoeg …
In het programma Zomergasten vertelde Carola Schouten openhartig dat de vraag ‘ben ik wel goed genoeg’, haar regelmatig parten speelt. Het antwoord, dat ze vindt in haar geloof is: ‘je bent geliefd’. In eerste instantie lijkt het geen antwoord op de vraag. Geliefd...