We kijken wel náár elkaar maar niet ìn elkaar,
De blik houd op bij de pupillen,
Stuit af en dringt niet door naar binnen.
De ogen zijn niet doorzichtig, maar gemaskerd.
Zo zijn we misschien wel geworden, uit angst voor elkaar.
We hebben elkaar door de eeuwen heen misschien wel te veel pijn gedaan
Om open te zijn voor elkaar en vrij van enig wantrouwen,
We durven niet en sluiten de blinden van onze ziel,
En nemen de pose aan van een bepaalde persoon.
We kijken naar elkaar zonder elkaar werkelijk te zien,
We schetteren er wat teksten uit,
wat loze kreten en klanken die niet doordringen naar het hart.
Niet dat ik het kan garandéren, was het maar zo simpel. Maar ik weet wel heel zeker dat zingen iets anders is dan praten, dat zingen voorbij de woorden komt, dat zingen een veel grotere kans op verbinding en contact in zich draagt.
En daar gaat het om met Kerstmis: iedereen inclusief, niemand buitengesloten, voor iedereen plek in de herberg van je hart. Dus kom zingen!
Hartelijke groet,
Wim Stokwielder
Vorige nieuwsbrieven
Zingen Ontwapent
Kerstavond 1914. Rond zeven uur knippert Albert Morren met z’n ogen. Wat ziet hij nu vanuit zijn loopgraaf aan de frontlinie. Aan de overkant, in de andere loopgraaf doet de vijand lichtjes aan. Dan fakkels en vervolgens zelfs kerstbomen. Er klinkt het Stille Nacht,...
Nutteloos en niet functioneel
Zet in godsnaam in een nieuwbouwwijk een sacrale ruimte neer. Een nutteloze ruimte. Een niet functionele ruimte waar mensen stil kunnen zijn. Bovenstaand citaat kwam voorbij in een gesprek in het programma Op1 met Paul van der Geest (theoloog) en Chazia Mourali. Het...
Alles wat je aandacht geeft wordt mooi
Mike Boddé, musicus/presentator van het programma Podium Klassiek, kwam tot dat inzicht tijdens zijn pelgrimstocht naar Santiago de Compostella. Hij maakte er een prachtig eenvoudig liedje van met dezelfde titel. Hij zei verder ook dat je tijdens zo’n tocht simpel...