We kijken wel náár elkaar maar niet ìn elkaar,
De blik houd op bij de pupillen,
Stuit af en dringt niet door naar binnen.
De ogen zijn niet doorzichtig, maar gemaskerd.
Zo zijn we misschien wel geworden, uit angst voor elkaar.
We hebben elkaar door de eeuwen heen misschien wel te veel pijn gedaan
Om open te zijn voor elkaar en vrij van enig wantrouwen,
We durven niet en sluiten de blinden van onze ziel,
En nemen de pose aan van een bepaalde persoon.
We kijken naar elkaar zonder elkaar werkelijk te zien,
We schetteren er wat teksten uit,
wat loze kreten en klanken die niet doordringen naar het hart.
Niet dat ik het kan garandéren, was het maar zo simpel. Maar ik weet wel heel zeker dat zingen iets anders is dan praten, dat zingen voorbij de woorden komt, dat zingen een veel grotere kans op verbinding en contact in zich draagt.
En daar gaat het om met Kerstmis: iedereen inclusief, niemand buitengesloten, voor iedereen plek in de herberg van je hart. Dus kom zingen!
Hartelijke groet,
Wim Stokwielder
Vorige nieuwsbrieven
Blues… omdat er altijd hoop is
There’s a leak in this old building, And my soul has got to move. Lekker zinnetje! En zo’n prachtige, compacte metafoor die je geheel naar eigen believen kunt invullen. Het kan èn heel groot èn heel klein.Voor mij gaat het hier over inspiratie, of liever, het...
Hoppetee, vooruit met de geit
Er is licht in een mens van licht, En zo iemand verlicht de hele wereld. Als hij niet straalt, is hij duisternis.(Thomas Ev. *) Wat er eigenlijk staat is: als je denkt dat je er nog niet bent, niet aan toe bent, je beter nog even kunt wachten tot je nòg beter bent,...
Verzachtende omstandigheden
"De rivier beweegt zich meanderend tussen beide oevers, zonder voorkeur voor de ene of de andere, wetend dat zij onder haar samenkomen tot één, haar bedding. En dat van seconde tot seconde, onwetend waarheen, zolang het duurt ".Soms ontdek je iets wat je al lang wist...