Nadenkend over het Gelukkig Nieuwjaar dat mij de laatste maand veelvuldig is toegewenst, kwam ik tot de nieuwjaarswens zoals die er nu staat.
In het World Happiness Report wordt de staat van ons- en andere landen afgemeten aan de hand van een ‘geluksquotum’. We staan in de top-10. Bijna 90 % voelt zich gelukkig (bron-CBS).
Jammer, nietwaar, dat ons leven slechts wordt gemeten in hoeveelheid geluk. Het zegt natuurlijk wat over hetgeen we over het algemeen belangrijk vinden. Maar volgens mij is van betekenis zijn veel belangrijker. Vreugde en geluk volgen dan (wellicht) op de voet.

Gelukkig zijn heeft alleen met mijzelf te maken. Ik kan dat jou natuurlijk wel toewensen, maar dan hoop ik slechts dat jij voor jezelf alleen gelukkig bent. Van betekenis zijn heeft meteen ook met een ander van doen en reikt, zelfs zonder je het weet, veel verder. Doorgaans voel je je dan ook gelukkiger maar dat hoeft helemaal niet zo te zijn. Bijvoorbeeld: van betekenis zijn voor een zieke partner is niet altijd even leuk en ik ken genoeg voorbeelden waarbij het instant geluk dan ver te zoeken is.

Toch denk ik dat van betekenis zijn belangrijker is dan alleen maar gelukkig zijn, ook voor jezelf. Want ‘ik doe er toe’, ‘ik ben van betekenis’ is eigenlijk zeggen ‘ik ben van waarde’. En ik besef dat ik die waarde al heb, daar ben ik mee geboren. Daar hoef ik niets voor te doen. Ik hoef er alleen maar zoveel mogelijk van uit te delen om van betekenis te zijn.
Ik word er weliswaar niet op doorgemeten maar het is wel belangrijk, belangrijker dan geluk. Dus wens ik jou graag een betekenisvol 2018 toe.

Het goede nieuws dat hieruit volgt, voor wat betreft je zingen, is: jouw zingen doet er toe, is al van waarde. Daar hoef je niets voor te doen. Jij wil gehoord worden en wij willen jou horen. Als je dat heel mooi ‘kunt’ is dat mooi meegenomen maar eigenlijk van ondergeschikt belang. Belangrijker is dat je het komt doen, samen met ons.

Hartelijke groet,
Wim Stokwielder

Vorige nieuwsbrieven

Zingen in De Soete Moeder op Witte Donderdag.

Zingen in De Soete Moeder op Witte Donderdag. Dat roept bij mij de vraag op: zouden ze ook gezongen hebben, voor, tijdens of na het laatste avondmaal? En waarom ook niet. Zingen opent, verenigt en verbindt. Bovendien lucht het enorm op. Het schept ruimte voor adem en...