Elk jaar opnieuw: de Mattheüs of de Johannes, in een oud of nieuw jasje, uitgevoerd en bezocht door talloze liefhebbers. Al honderd jaar of meer.
Ik ben een groot bewonderaar van Bach. Waar de meeste componisten nog wel eens een kattebelletje schreven waar ze niet op afgerekend moeten worden, is de muziek van Bach altijd goed, doorwrocht en bovendien en vooral… mooi. Waar alchemisten op zoek waren naar de alomvattende theorie van het Al bedreef Bach alchemie met geluid; het vormgeven van de hemel op aarde in muziek.

Kijk en nu zijn we waar we zijn moeten. Dat is namelijk helemaal niet moeilijk. Sterker nog, dat is makkelijk, dat is nu juist de kracht van zingen. Dat Bach daar fantastische noten voor heeft en dat mensen gezamenlijk zo’n kunstwerk als de Mattheus telkens opnieuw vorm geven is geweldig. De virtuositeit van professionele musici biedt hen de mogelijkheid om die ogenschijnlijke eenvoud te bewaren in moeilijke muziek. En dat je het dan al luisterend kan ervaren is natuurlijk prachtig.

Maar wat als wij, simpele stervelingen, samen zingend hetzelfde kunnen ervaren. Niet door weken te oefenen op doorwrochte noten. Maar simpelweg door jouw stem te verheffen samen met die van ons en andere zangers, in een eenvoudig lied dat we mantra noemen. Een korte spirituele tekst, een simpele melodie en vooral herhaling zodat je erin kunt zakken. Dat heeft dezelfde potentie als de noten van Bach: het ervaren van de kracht van verbinding met je medemens en daarmee de verbinding met het Al.

Toegegeven, dat zijn grote woorden en daarmee lijkt het onbestaanbaar. Maar tijdens onze Zielsveel Zingen avonden gebeurt het bijna altijd. Zoals bij de mantra ‘Ik open mijn handen en ontvang’. Ineens kijk je je medemens al zingend in de ogen en ervaar je het aan den lijve, je voelt het en gaat als een ander mens naar huis.